Rozdział 6

Stałam przy drzwiach kurczowo ściskając klamkę, która była moją przepustką do bezpieczniejszego świata. Mimo że wiedziałam, że nie zdołałabym daleko uciec, to jednak trzymając ją czułam się pewniej, kiedy te niebezpieczne stalowe oczy patrzyły na mnie. Na kuszących, malinowych ustach mężczyzny w czerni wykwitł ironiczny uśmiech. Każda komórka ciała krzyczała, żebym uciekała, tylko oczy nie potrafiły przestać na niego patrzyć.

- Braciszku nie przedstawisz mi nowej lokatorki? – zapytał głosem  tak cudownym i jednocześnie przerażającym, że drgnęłam z zachwytu i strachu.

- Tak, a więc poznajcie się. To jest nasza nowa mieszkanka - Amelia Johnson, a to mój starszy brat – Damon Salvatore – odezwał się zielonooki. Gdybym nie usłyszała jego głosu, pewnie nawet nie wiedziałbym, że nadal tu jest wraz z Eleną. Tak niedawno temu uważałam Stefana za przystojnego chłopaka, ale jego brat przyćmiewał go. Czarnowłosy bóg grozy świecił jak księżyc wśród gwiazd. Podszedł pewnym siebie luźnym krokiem i wyciągnął dłoń w moją stronę, w geście powitania. Spojrzałam na moja prawą dłoń zaciśniętą na klamce. Nie chciałam jej puszczać jak ostatniej deski ratunku, jednak z drugiej strony niegrzecznie by było się nie przywitać. Patrząc się uważnie na niego podał mu moją dłoń. Zacisnął na niej swoje chłodne, silne palce i uniósł do ust, jednocześnie się nie co pochylając. Jego usta na mojej dłoni spowodował przyjemny dreszcz, który rozszedł się po całym moim ciele. Chciałabym poczuć to jeszcze raz, a potem jeszcze jeden  i jednocześnie uciekać daleko od tej osoby, od tego pensjonatu.

- Mam nadzieję, że mój pokój nadal należy tylko do mnie? – zapytał nadal patrząc mi się prosto w oczy.

- Witaj, Damonie. Twój pokój nadal czeka na ciebie, ale wiedz, że nie chcemy tu problemów – powiedziała pani Flowers pojawiając się niewiadomo skąd.

Dopiero po tych słowach puścił moją dłoń i odwrócił się w stronę mówczyni. Podszedł do niej i także przywitał pocałunkiem w rękę.

- Tak, wiem, ale przecież zna mnie pani. Jestem spokojnym człowiekiem.

- Tak, spokojnym człowiekiem – powiedziała z dziwną miną siwa pani i odeszła do swoich prac.

Ja natomiast wykorzystując chwilową nieuwagę zgromadzonych szybkim krokiem poszłam w stronę schodów prowadzących na piętro. Kiedy tam dotarłam biegiem rzuciłam się w stronę pokoju. Dopiero kiedy zamknęłam za sobą drzwi na klucz odetchnęłam z ulgą.

W głowie kłębiły mi się myśli, a z ust wypływało jedno słowo, wciąż od nowa : CHOLERA! Krążyłam po pokoju jak zamknięty w klatce tygrys. Ostatecznie rzuciłam się w stronę laptopa i połączyłam się z Internetem. W wyszukiwarkę wpisałam : duża szybkość, siła i możliwość  manipulowania umysłami innych.
Na ekranie pojawił mi się X-Man. Zaśmiałam się ze swojej głupoty. Przecie Internet nie przyniesie mi wszystkich informacji. Co teraz robić? Znalazłam się  pułapce bez wyjścia. Nie mogłam wyjść z tego pokoju. Za bardzo się bałam. Usiadłam na łóżku i objęłam nogi, kołysząc się w przód i  w tył. Za oknem już od jakiegoś czasu panował mrok. Deszcz głucho bębnił w okno, kiedy usłyszałam ciche pukanie do drzwi. Zamarłam w bezruchu. Bałam się nawet oddychać.

- Amelia, wyjdź z pokoju. Przecież musisz coś jeść – powiedział z zatroskaniem w głosie Stefan.

Jednak ja nawet nie zamierzałam się odezwać, a co dopiero opuścić swój azyl. Serce biło mi jak oszalałe, a przed oczami stawały mi obrazy z poprzedniego wieczora.

- Powiedz mi co się dzieje? Posłuchaj. Ja wiem, że nie śpisz. Otwórz drzwi i porozmawiajmy. Mówiłem ci, że o wszystkim możesz mi powiedzieć.

Skąd do cholery wie, że nie śpię. Brzuch zaczynał mnie boleć od uścisku. Spięłam mięśnie gotowa walczyć. Mimo że siedziałam w zamkniętym pomieszczeniu to, gdzieś w głębi czułam, że to słabe zabezpieczenie.

- Co koleżanka nie chce cię słuchać? – usłyszałam słowa starszego brata Stefana, które były przepełnione jadem.

- Nie wtrącaj się Damon – odpowiedział mu szatyn.

- Chciałem pomóc, ale skoro nie to, nie. Możliwe, że znam wyjaśnienie na jej zachowanie, ale skoro nie chcesz wiedzieć to ok. Idę zapolować.

- Zaczekaj! O czym ty mówisz?

- Ehh braciszku… Co byś zrobił jeśliby się okazało, że nasza kochana Amelka pamięta wszystko z wczorajszego wieczora?

- Co ty powiedziałeś? – niemal warknął zielonooki i usłyszałam duży huk, a po nim śmiech czarnowłosego.

-Braciszku, jeszcze dużo musisz się nauczyć.

Po tych słowach nastąpiła cisza. Siedząc na łóżku cała dygotałam. Nie wiedziałam co tam się wydarzyło i kim tak naprawdę są ci ludzie.

- Amelia otwórz drzwi. Czas, żebyśmy poważnie porozmawiali – usłyszałam słowa szatyna.

- Uuuu Stefek wkracza do akcji! Chyba zostanę to zobaczyć – powiedział rozbawiony Damon.

- Proszę cię, Amelka.

Byłam jak sparaliżowana. Tak bardzo się bałam, że klęknęłam na środku pokoju i modliłam się pierwszy raz od bardzo dawna.

- W takim tempie to my do jutra nie porozmawiamy – powiedział zirytowany starszy z braci – Jeżeli ich nie otworzysz to sami je otworzymy, ale uwierz, że lepiej żebyś zrobiła to sama.

Przełknęłam głośno ślinę i poczułam słone łzy spływające po policzkach.

- Błagam! Zostawcie mnie w spokoju. Przecież ja nic wam nie zrobiłam!

- Porozmawiaj z nami – powiedział spokojnym i łagodnym głosem Stefan.

-  Jeżeli tu wejdziecie to wyskoczę z okna! – krzyknęłam z desperacją w głosie.

- Dobra Stefek wystarczy tych podchodów.

Po jego słowach usłyszałam głuchy trzask drewnianych drzwi od mojego pokoju. Pędem rzuciłam się w stronę okna. Jednak nie zdołałam go nawet otworzyć. Szybko znalazłam się w silnym uścisku. Krzyczałam, szarpałam się i płakałam jednocześnie.

- Uspokój się ! – powiedział czarnowłosy.

Czułam jego chłodny oddech na szyi. Jego bliskość sprawiała, że drżałam, ale nie bardzo wiedząc z jakiego powodu. Czy to przez strach, czy pożądanie ?

W końcu się poddałam. Już się nie wyrywałam tylko po prostu płakałam ze zwykłej bezsilności. Szybko zaczęłam tracić grunt pod nogami i to, że nadal stoję zawdzięczałam tylko Damonowi.

- Ciii… mała. Nie ma co płakać. Stefano nie pozwoli mi tobie nic zrobić. Szkoda.

Po tych słowach podprowadził mnie do łóżka, gdzie ze zbolałą miną siedział zielonooki.

- Nie bój się – powiedział szatyn.

Jednak ja nie potrafiłam przestać dygotać, a z oczu ciągle płynęły gorące, słone łzy.

_____________________________________________________________________________

Jak wam się podoba ten rozdział?

Wiem, wiem. Słabo mi wyszedł, ale niestety brak weny ;/

Czytajcie i komentujcie ;D

Pozdrawiam ;*