Rozdział 5

Siedziałam na sofie bojąc się ruszyć z miejsca nawet o centymetr. Po kilku minutach, które wydawały mi się wiecznością Stefan pojawił się w salonie. Spojrzał się na mnie ze wzrokiem pełnym obawy i bólu, ale na jego ustach pojawi się uśmiech.

-Musiało ci się  coś przywidzieć, bo tam nikogo nie ma – powiedział.

Na jego słowa nawet nie drgnęłam. Podświadomie obawiałam się takiej odpowiedzi. Chyba nie postradałam jeszcze zmysłów! Wiem, co widziałam, ale nie zamierzałam o nic wypytywać zielonookiego. Nie ufałam mu, nawet trochę. W ogóle jakim cudem w jednej chwili siedział w salonie, a już zaraz był obok mnie, kiedy go zawołałam? Ze wzrokiem utkwionym gdzieś przed sobą, ruszyłam w stronę schodów. To wszystko zaczynało się robić dziwne.

W tedy szatyn złapał mnie za ramię i odwrócił w swoją stronę. Wystraszona szarpnęłam się w tył na co on odsunął się pokazując, że nie chciał mnie przestraszyć.

- Amelka, czy jest jeszcze coś, o czym powinienem wiedzieć? – zapytał ze wzrokiem, którym chciałby przejrzeć moją duszę.

- Nie nic ! Ptaki umieją pisać, ja widzę w ciemności ludzi, którzy nie istnieją. Nie martw się, sama zaprowadzę się do psychiatry.
- Poczekaj. O co chodzi z tymi ptakiem? – zapytał ze zbolałą miną.

- Jakiś kruk uwziął się na moje Audi i zdecydował się nawet podpisać na nim!

- Co napisał?

-Swój inicjał. – Wybuchłam śmiechem, jak wariatka. – Literkę ,,D’’.

-Damon – szepnął Stefan z przerażoną miną.

Przestałam się śmiać i spojrzałam na niego z pytającą miną.

-Zapewniam cię, że nie zwariowałaś. To miasteczko nie jest zbyt … normalne. Unikaj kruków i noś ze sobą tę bransoletkę, która dostałaś od nas, a wszystko będzie dobrze.

-O czym ty do cholery mówisz?! – krzyknęłam przerażona i zmęczona tajemnicami.

-Przepraszam, ale muszę to zrobić dla twojego dobra – powiedział i szybko jak atakująca kobra złapał mnie w ramiona i zdjął bransoletkę.

-Spójrz na mnie.

Przerażona starałam się wyrwać, ale nie mogłam. Jego uścisk był bardzo mocny, a moje rzucane na oślep uderzania nie robiły na nim najmniejszego wrażenia.

-Spójrz na mnie – powiedział nadal spokojnie. Coś w jego głosie kazało mi to niezwłocznie uczynić.

Źrenice jego pięknych soczysto zielonych oczu, zaczęły się zwężać i rozszerzać. W mojej głowie pojawiły się słowa, które wryły się w moją podświadomość.

,,Unikać kruka, nosić bransoletkę, nie pamiętać tej rozmowy.’’ 

Potem była już tylko ciemność.

Rano, wbrew oczekiwaniom meteorologów, świeciło piękne słońce. Każdemu posyłało promyczek ciepła i radości, z wyjątkiem mnie. Nie lubiłam takich dni, bo nakazywały ludziom się cieszyć, ale ja nie mogę tego robić. Jestem osobą, przez którą zginął człowiek.

Kiedy tylko uniosłam głowę z poduszki poczułam ogromny ból głowy. Chyba przesadziłam wczoraj z oglądaniem filmów. Wypełzłam z łóżka i  odkryłam, że wczoraj ze zmęczenia nawet nie przebrałam się w piżamę. Pokręciłam z niedowierzaniem głową i weszłam do łazienki. Ubrałam czarne bojówki i tego samego koloru luźną bluzę. Włosy związałam i zakryłam kapturem. Miałam zamiar troszkę dziś pospacerować po okolicy, bo z tym bólem głowy i tak do niczego więcej się nie nadawałam.

Wychodząc z pokoju spojrzałam na zamknięte drzwi tuż obok moich. Czułam, że coś o nich powinnam wiedzieć. Nieee… Pewnie tylko coś mi się przyśniło.

Wchodząc do kuchni usłyszałam końcówkę rozmowy szatyna z blondynką i Eleną.

-Nie wiem. Jedno jest pewne. Damon jest w mieście i pewnie nie długo zawita do nas – powiedział Stefan.

-Nie tylko on. Tyler dostaje głupawki, co oznacza, że i wierny przyjaciel twojego barta jest w pobliżu – odezwała się wkurzona blondynka.

-Cześć wszystkim – powiedziałam, wchodząc do pomieszczenia, w którym wyraźnie odbywała się jakaś narada.

- Ooo witaj ranny ptaszku – zażartowała szatynka ze szczerym uśmiechem.

- No co ja zrobię, że kocham spać.

-W roku szkolnym chyba Stefan będzie musiał ci podkładać bombę pod łóżko, żebyś wstała na czas – zażartowała blondyna, całując mnie w policzek. – Ja uciekam! Jak będziecie coś wiedzieć o przywiezieniu węgla to dajcie znać – powiedziała i wyszła.

-Przywiezieniu węgla? – zapytałam spoglądając na drzwi, za którymi zniknęła Caroline.

-Yyy… Tak muszę go zakupić do kominka, więc panna Ferbes poprosiła, bym kupił też do jej domu.

-Aha – powiedziałam inteligentnie i wzięłam się do szukania czegoś na śniadanie. Od kiedy w kominku pali się węglem, a nie drewnem?

Podczas kiedy ja jadłam, ,,gołąbeczki’’ posyłały sobie dziwne spojrzenia. Pewnie chcieli w końcu zostać sami. Z tego powodu szybko posprzątałam po sobie. Sprawdziłam czy mam telefon i bransoletkę, po czym wyszłam z pensjonatu.

W ogrodzie zobaczyłam panią Flowers,więc  podeszłam do niej na chwilę.

- Piękne kwiaty – powiedziałam zachwycona – i te zapachy .

-Dziękuje ci, złotko. To nie są zwykłe kwiaty. To zioła.

-To, co daje nam natura jest zdrowsze od tej całej otaczającej nas chemii – powiedziałam po chwili zamyślenia.

-Tak, masz rację. Wybierasz się gdzieś?

-Tak, idę na mały spacer – odpowiedziałam.

-Amelko, nie złość się na Stefana.

- Nie mam za co być na niego wkurzona – odpowiedziałam i ruszyłam przed siebie. Jednak moja trasa szybko się skończyła. Stałam przed ścianą drzew. Na samą myśl o wejściu między drzewa, poczułam biegnący przez całe ciało zimny dreszcz. Nagle na gałęzi usiadł duży, czarny kruk. Cofnęłam się przestraszona, ale zaraz furia uderzył mi do głowy.

-Ty wstrętna kreaturo! Zniszczyłeś mój samochód – wysyczałam wściekła.

No pięknie teraz jeszcze mówię, do ptaków.  Wzięłam kamień do ręki, aby rzucić w kruka, kiedy przypadkiem napotkałam jego czarne oczy. Jakaś fala uderzyła o podświadomy mur i rozbiła go. Przed oczami stanęły mi obrazy z poprzedniego wieczora. Kamień wypadł mi z dłoni. Z przerażeniem wycofałam się. Adrenalina podskoczyła przez co po chwili siedziałam już w samochodzie z trzęsącymi się rękoma wycofywałam z podjazdu.

-O mój Boże – powiedziałam do siebie. 

Zatrzymałam się dopiero w połowie lasu i pierwszy raz od bardzo dawna z moich oczu popłynęły łzy.

-Eric, dlaczego mnie zostawiłeś z tym wszystkim samą?! – wrzasnęłam uderzając pięściami o kierownicę . 

Jak to możliwe, że szatyn jest tak szybki, silny i potrafi mi wymazać pamięć?! Czy to o tym mówiła starsza pani? Przed czym chce mnie chronić? Przed samym sobą? Na żadne z pytań nie potrafiłam sobie jednoznacznie odpowiedzieć. Wtedy coś zapukało w moje okno. Zimny dreszcz przeszedł po moim kręgosłupie. Powoli odwróciłam w tamtą stronę głowe. Na bocznym lusterku siedział ten sam kruk. Zamarłam w bezruchu, wpatrując się w jego majestatyczną pozę. Jego czarne oczy świdrowały mnie tak, jakby wiedziały o mnie wszystko.

Przypomniało mi się co powiedział Stefan. Mam unikać kruków. Mimo, że nie ufałam szatynowi to teraz szybko otarłam rękoma zapłakane oczy i wcisnęłam gaz do dechy. Kiedy kolejny raz spojrzałam na lusterko, ptaka już nie było. 

Kiedy wysiadałam z samochodu czujnie się rozglądając za niechcianym ptakiem dostrzegłam, że obok czerwonego ferrari Stefana, stał taki sam samochód tylko w kolorze czerni. Narzuciłam na głowę kaptur i szybkim krokiem weszłam do pensjonatu. Zaraz przy drzwiach zobaczyłam zmartwioną Elenę i przerażonego szatyna oraz czarną postać stojąca do mnie tyłem. Kiedy się odwrócił zobaczyłam jego niesamowicie przerażające, niebieskie tęczówki.

______________________________________________________________________________

No i mamy kolejny rozdział.

Jakoś mi nie wyszedł… Nie zbyt mi się podoba, ale nic lepszego nie wymyśle;/

Zapraszam do czytania i komentowania.

Pozdrawiam ;*