Rozdział 21

Przez resztę lekcji nie mogłam skupić się na tym, co mówił Alaric. Po głowie kołatało mi się wiele pytań. Kim był ten chłopak? Czego chciał od moich zaginionych przyjaciół?  Czy kiedykolwiek uda mi się ich odnaleźć ? Czemu Elena dobrowolnie oddała dziś krew Klausowi? Co kryło się pod zaproszeniem pierwotnego? Raczej wątpię, że chce tylko ze mną przyjemnie spędzić czas, przedstawiając mi wszystkie hybrydy płci męskiej. A jeśli… Jeśli on zechciałby mi pomóc? Nie, to nie możliwe. Wcielone zło chciałoby komukolwiek pomagać? Chyba, że chciałby coś w zamian… Czy zdołałabym poświęcić siebie za przyjaciół? Możliwe, że to jedyna szansa na odzyskania Alice i reszty.

Z zamyślenia wyrwał mnie dźwięk dzwonka oznaczający koniec tej upiornej lekcji. Szybko wstałam i chciałam opuścić klasę tak, aby uniknąć potencjalnej rozmowy z nowym.

- Panna Jonson, Forbs i pan Salvatore, proszę o pozostanie w klasie.

Mina mi zrzedła. No tak, sama zarządziłam tę naradę, ale teraz zmieniłam zdanie. Oni mają swoje życie i swoje problemy, a to co teraz się dzieje to tylko moja sprawa. Josh szuka moich przyjaciół, a nie ich.

- Co się stało? – zapytał Stefan, jak wszyscy wyszli z klasy.

- Nic. Po prostu ten nowy jest dziwny…

- To znaczy? – zapytała Caroline rozkojarzonym głosem. Wyraźnie myślała o czymś zupełnie innym.

- Nie ważne. Po prostu dziwnie się na was patrzył, ale wydawało mi się to.

- Na pewno? – zapytał Stefan spoglądając na mnie uważnie.

- Tak! Mam zamiar spędzić normalny dzień bez tego całego paranormalnego bałaganu! – powiedziałam i zabierając torbę wybiegłam z klasy. Wiedziałam, że tak będzie lepiej. Nie chce im dokładać problemów, a ja sobie jakoś poradzę.

 Pozostałe zajęcia minęły spokojnie, ale nie wiele z nich zapamiętałam. Przez cały czas mierzyłam się z decyzją pójścia do Niklausa. Dopiero na biologii dane było mi poznać Rebekah. Owszem była wredna, niemiła  i podła, ale w ten sposób chciała zwrócić na siebie uwagę, a kiedy żyło się z nią w zgodzie nie była taka zła. Przez cały czas z uśmiechem opowiadała mi o swoich przygotowaniach do ,, Balu Założyciela’’, co niezmiernie denerwowało Caroline. Dwie blond wampirzyce, kochające robić to samo i jednocześnie się nienawidzące. Komiczna scena. W końcu ulegając swoim natrętnym myślą napisałam do pierwotnej krótki liścik i podałam go szybo. Brzmiał on tak:

   ,,Muszę porozmawiać z Klausem.

    Liczę na dyskrecję. Amelia’’

Dziewczyna popatrzyła na  mnie z powagą, aż w końcu skinęła delikatnie głową. Jednak już po zakończeniu zajęć pojawiły się pierwsze problemy. Elena i Stefano chcieli mnie odwieść do pensjonatu. W myślach przeklinałam pomysł, żeby jechać z nimi do szkoły.

- Wiecie, ja jeszcze muszę… yyy… coś załatwić – jąkałam się.

- Umówiłyśmy się na małą kawę – przyszła mi z pomocą Rebekah.

Elena wytrzeszczyła oczy, a Stefan zmierzył mnie wzrokiem, ale nic więcej nie powiedzieli.

- Spokojnie nie zjem jej na kolację – zażartowała blondynka, a ja przełknęłam głośno ślinę. Może ona nie, ale co do pierwotnej hybrydy nie byłam taka pewna.

- Wsiadaj – ponagliła mnie wampirzyca, więc nie wiele myśląc wskoczyłam na siedzenie pasażera jej samochodu z wymuszonym uśmiechem machając parze stojącej na parkingu obok.

- I żeby było jasne. Nie wiem dlaczego chcesz rozmawiać z moim bratem, ale ja cię ratować nie będę.

- Wiem – powiedziałam ze ściśniętym gardłem. Poczułam się jakoś dziwnie i to nie przez szaloną jazdę wampirzycy. Gdzieś w głębi serca miałam nadzieję, że Rebekah mi pomoże przy per trakcjach z Klausem, ale jak widać  aż tak mnie nie polubiła.

- A więc witam w willi Mikealsonów – powiedziała blondynka zajeżdżając pod dom. Potem wyskoczyłam z samochodu i popędziła do drzwi.

- Czuj się jak u siebie w domu – krzyknęła jeszcze i zniknęła w przepastnych korytarzach willi.

Powoli robiłam krok za krokiem, bojąc się co może wyskoczyć zza rogu. Dom wyglądał jakby żadnego z mieszkańców nie było w środku mimo że przed chwilą weszła to Rebekah. Słychać było tylko moje kroki i nierówny oddech.

- Zastanawiałem się kiedy mnie odwiedzisz, ale nie wiedziałem, że nastąpi to tak szybko, moja droga – usłyszałam za sobą głos o brytyjskim akcencie, który przyprawił mnie o dreszcze.

Damon

Dziś Klaus zadał mi bardzo ważne pytanie, które od pewnego czasu starałem się odsunąć od siebie. Pytanie brzmi: Kiedy powiem Amelii, że jest mi przyrzeczona? Przecież ona po takiej akcji zwyczajnie mnie, a ja nie chce, aby trwała przy mnie z przymusu. Na samym początku ta myśl mi nie przeszkadzała, a wręcz przeciwnie, bardzo mnie podniecała. Chciałem, żeby czuła strach i respekt względem mnie. Nie wiem co się ze mną stało? Może ta więź karze mi ją chronić przed całym niebezpieczeństwem świata. Jednak wiem, że dziewczyna ma prawo wiedzieć jak będzie wyglądało jej życie przez resztę wieczności…

- Oh… Witam dzieciaki! Jak było w szkole? – powiedziałem z uśmiechem ,który wszystkich irytuje, do wchodzącego brata i jego dziewczyny.

- Damon, chyba mamy problem – powiedziała zatroskana Elena.

- Co jest? Gdzie Amelia? – zapytałem widząc, że jej z nimi nie ma. Pewnie chce uniknąć naszej rozmowy o jej treningu z Alarickiem.

- No właśnie o nią chodzi – powiedział brat.

- Ona pojechała z Rebekah! – dokończyła szatynka.

- Cholerny Klaus! Czy on raz mógłby mnie uprzedzić o swoich planach dotyczących mnie!- wrzasnąłem rozjuszony. Widocznie jakimś cudem nakłonił ją na spotkanie.

- Skąd masz pewność, że to on za tym stoi – zapytała Elena.

- Przecież słyszałaś jego dzisiejszą propozycję.

- Myślisz, że wybierze jej męża? – roześmiała się – Jesteś zazdrosny?

-Nie. To był tylko pretekst. On jej zaproponował w ten sposób pomoc w odnalezieniu zaginionych przyjaciół.

- O cholera! Co on kombinuje? – zapytał z przerażeniem, braciszek.

- Też chciałbym to wiedzieć – odpowiedziałem i szybkim krokiem wyszedłem z pensjonatu, zabierając po drodze kurtkę.

- O co ty chodzi? – usłyszałem jeszcze słowa Eleny, kiedy wsiadałem do samochodu.

Zdecydowanie powinienem być przy rozmowie Amelki i Nicka. 

____________________________________________________________________

Wiem, wiem nadal niczego konkretnego się nie dowiedzieliście, ale już nie długo. Obiecuje ;)