Rozdział 20

- Oh… Jak ja kocham poniedziałki! – krzyknął rozbawiony Klaus, mierząc mnie dziwnym wzrokiem pod wpływem, którego zrobiło mi się gorąco. Spojrzałam na niego ze zdziwieniem wypisanym na twarzy.

- Od rana spotykam same piękne kobiety – wyjaśnił  krótko. Czy on zwariował? Byłam zmęczona, spocona i na pewno nie wyglądałam ładnie, więc tym razem wytrzeszczyłam na niego oczy na co on zaśmiał się pogodnie.

- Ugh… Czy mógłbyś mnie wpuścić do domu? – zapytał, ponieważ nadal zasłaniał mi wejście swoim ciałem. Chciałam mu jak najszybciej zniknąć z oczu zanim cała moja twarz stanie się czerwona jak burak.

- Oh.. Tak. Gdzie moje maniery? Zapraszam – powiedział i usunął się lekko na tyle, że tak naprawdę nie dało się go wyminąć.

Kiedy niechcący otarłam się o jego tors ramieniem poczułam się jak króliczek w klatce. Byłam przestraszona mimo że miałam pewność, że w domu są moi znajomi, a hybryda jak na razie nie chce mnie skrzywdzić. Do cholery! Ten osobnik miał ponad tysiąc lat! Jednak to nie to zwaliło mnie z nóg.

Na sofie leżała blada Elena, z której dosłownie odsączano krew do szpitalnych woreczków. Chciałam do niej podbiec, ale zobaczyłam siedzącego obok w fotelu Damona spokojnie popijającego Burbona.

Zatrzymałam się w połowie drogi i ostrożnie popatrzyłam na wampiry. Dopiero teraz zauważyłam jak bardzo mają podobne charaktery. Prawie jak rodzeństwo, a z jednym z nich mieszkam w jednym domu.

- Co tu się dzieję? – zapytałam ze ściśniętym gardłem.

- O! Wrócił nasz ranny ptaszek – zaszydził czarnowłosy i wstał z fotela, na co ja delikatnie cofnęłam się w tył trafiając na coś stojącego za mną.

- Nie gap się tak tylko znajdź trochę czekolady naszej Elenie. Przyda jej się do funkcjonowania dziś… - powiedział mi do ucha Niklaus.

Podskoczyłam na jego słowa i szybko ruszyłam do kuchni. Trzęsącymi się palcami przeszukiwałam półki i szafki, kiedy z salonu dobiegały salwy śmiechu wampirów. Rozbawił ich mój strach! To chore!

Kiedy w końcu znalazłam tabliczkę ciemnej czekolady pognałam z nią z powrotem, ale na szczęście brązowooką już odłączono od tej całej aparatury.

- Dziękuje – powiedziała słabo, kiedy przysiadłam obok niej i podałam jej sztuczną dawkę energii.

- A gdzie Stefan – zapytałam cicho dziewczynę.

- Nigdy nie może na to patrzeć, więc wysłałam go na polowanie – uśmiechnęła się delikatnie – Nie martw się nic mi nie będzie.

- Nie chce przeszkadzać, ale muszę sie już z wami pożegnać moje piękne panie – powiedział blondyn i delikatnie ucałował nam dłonie – A co do ciebie Amelio, chętnie bym się z tobą spotkał. Kto wie może któreś z moich hybryd byłby idealnym mężczyzną dla ciebie?

W odpowiedzi usłyszeliśmy tylko groźne warknięcie Damona, co bardzo rozbawiło pierwotnego.

- Do zobaczenia przyjacielu – krzyknął jeszcze i zabierając woreczki krwi wybiegł z pensjonatu.

Odetchnęłam z ulgą. Zdecydowanie jego obecność mnie stresuje.

- Klaus chce stworzyć nowe hybrydy? – zapytałam głupio. Przecież to było jasne.

- Cóż, kilka ostatnio zabiłem – powiedział obojętnie czarnowłosy. – Za pół godziny masz być w szkole. Nie wiem czy o tym wiesz? – dopowiedział po chwili unosząc brwi.

Jednak ja nadal tam siedziałam i myślałam. Propozycja Klausa mogła mieć drugie dno. Czy mógłby mi pomóc odleźć moich przyjaciół? Może i tak ,ale za jaką cenę? Dreszcz przebiegł mi po plechach. Chyba nie chce wiedzieć, czego chciałby w zamian.

- Zostało ci dwadzieścia piec minut i jeśli nada tu będziesz siedziała to zawiozę cię w takim stroju na zajęcia – powiedział rozbawiony Damon.

- Eleno, jak się czujesz? – powiedział zatroskany Stefan.

Kurde nawet nie widziałam kiedy wszedł.

- Ok. ok. już idę – powiedziałam.

- A o tym co robiłaś dziś rano z Alarickiem pogadamy wieczorem – powiedział z dziwnie poważna miną starszy z braci.

Ups? Chyba mam problem? No przecież nic takiego nie zrobiłam! Ja tylko chce się nauczyć zabijać takich jak on…

Wzięłam szybki prysznic, bo na kąpiel było za mało czasu i ubrałam się w czarne rurki i czarną bokserkę, a na to skórzaną kurtkę. Włosy zostawiłam rozpuszczone, a na nogi wcisnęłam balerinki.

Zjeść już nic nie zdążyłam. Biegiem wsiadłam do samochodu Stefana, w którym czekała już na mnie ze swoja dziewczynę, która wyglądała o niebo lepiej niż pół godziny temu.

Wzięłam kilka głębszych oddechów. W szkole w końcu wszystko będzie normalne. Zero problemów z wampirami i wilkołakami. Będą tylko uczniowie i wkurzający nauczyciele. Chyba po raz pierwszy powiem, że brakowało mi szkoły.

Moje pozorne szczęście rozwiało się już po wejściu do szkoły. Zaraz podeszła do nas Caroline, Boninie, a za nimi Tyler. Każde z nich nie było zwykłymi ludźmi W sumie do szkoły przyjechałam z wampirem…

- Amelia, ta blondynka to Rebekah – siostra Klausa uważaj na nią .

Świetnie jeszcze pierwotnych mi tu brakowało.

Po krótkiej uprzejmej wymianie zdań szybko uciekłam od tych paranormalnych osobników. Pragnęłam odrobiny normalności. Weszłam do pracowni historycznej witając krótkim skinięciem głowy Alarica i usiadłam w jednej z ławek. Wyjęłam kartkę i zaczęłam w niej bazgrać.

- Co to takiego? – wyrwał mnie z zamyślenia głos obok.

Popatrzyłam na kartkę z krzywą miną.

- Symbol Jedności Los Angeles…

- Nigdy o takim nie słyszałem

- Bo to tylko legenda. Nikt nigdy nie potwierdził istnienia takiej organizacji – podniosłam powoli wzrok na rozmówcę – był niesamowicie przystojny. Jego zielone oczy iskrzyły się jak u chłopca szukającego nowych przygód, ale ciało mówiło, że już nie był dzieckiem.

- Ja przyjechałam tu z LA, a nigdy nic takiego nie słyszałem.

- Naprawdę? Ja też przyjechałam tu dopiero w te wakacje – powiedziałam z radością i niepokojem. W myślach przeszukiwałem jego twarzy wśród znajomych z Los Angeles. Nikogo takiego sobie nie przypominałam.

- Szybko sobie zjednałaś tu przyjaciół – powiedział pokazując na wchodzącą do pracowni Caroline i Stefana.

- Tak to prawda.

- Nie uważasz, że są jacyś dziwni? – zapytał, a ja zaczęłam się wiercić nerwowo na siedzeniu.

- Nieee – odpowiedziałam starając zapanować nad głosem.

- A co cię sprowadza do MF- zapytałam próbując odwrócić jego uwagę od wampirów.

- Cóż, szukam moich… przyjaciół. Jedna z nich – Alice – przyjechała tu i już nie wróciła – powiedział wlepiając we mnie dziwne spojrzenie. Jakby chciał sprawdzić moją reakcję.

Amelia, uspokój się – powtarzałam sobie w myślach.

- Przykro mi - ucięłam szybko, bo na szczęście nauczyciel rozpoczął zajęcia.

Wyjęłam telefon i wystukałam wiadomość do Alarica i Stefana : Mamy problem…

Trochę śmiesznie wyglądało jak nauczyciel odczytał wiadomość w tym samym momencie co uczeń, ale miałam to gdzieś. Jedno jest pewne, że ktoś szuka moich przyjaciół i dziwnie wpatruje się w wampiry… 

________________________________________________________________

Przepraszam za ewentualne błędy, ale nie miałam kiędy sprawdzić, a już zaraz znikam do znajomych...

Proszę o komentarz, moi kochani czytelnicy ;*