Rozdział 30

Przeniósł mnie do sypialni i powoli ułożył na łóżku. Byłam oczarowana falą spokoju i energii, która napływała do mojego ciała. Uczucie było cudowne, ale jego powód nie pozwalał mi na uśmiech.

- Lepiej ? – zapytał siadając obok, Damon.

- Tak – odpowiedziałam cicho. Do tej pory zaprzeczałam istnieniu naszej więzi jednak po dzisiejszym wydarzeniu nie miałam innej możliwości, jak po prostu ją zaakceptować.

- Mogłaś zadzwonić.

- Wiem, ale ciągle myślałam… miałam nadzieję, że to grypa.

Czarnowłosy z westchnieniem podniósł się z łóżka.

- Nie idź! – wyrwało mi się niespodziewanie z ust.

Wampir spokojnie odwrócił się w moją stronę i posłał mi delikatny uśmiech.

- Chciałem tylko zaparzyć ci herbaty – odpowiedział z rozbawieniem.

Na mojej twarzy wykwitł rumieniec. Co ja w ogóle wyrabiałam?

- Przepraszam, ja… ja po prostu nie czuje się jeszcze dobrze – odpowiedziałam jąkając się. Miałam ochotę zapaść się pod ziemię. Kiedy tylko wyszedł zaparzyć herbatę wstałam z łóżka i pobiegłam do łazienki przemyć twarz zimną wodą z nadzieją, że mnie pobudzi i przestane wygadywać głupoty. Może to przez moją dziwną chorobę, naszą więź, a może przez to, że niemal już zapomniałam jak bardzo jest przystojny. Kiedy wróciłam do pokoju zastałam go już czekającego na mnie. Ostrożnie odebrałam od niego kubek z parująca cieczą i usadowiłam się powrotem na łóżku.

- Myślę, że powinniśmy porozmawiać – rozpoczął niebieskooki.

W odpowiedzi pokiwałam powoli głową. Sytuacja była trudna i nadal mnie przerażała.

- Ale nic na siłę – dopowiedział widząc moją skrzywioną minę.

- Nie, masz rację. Powinniśmy porozmawiać. Chciałabym się dowiedzieć wszystkiego na temat więzi.

- Nazywa się ona przyrzeczeniem. Proszę, pytaj o co chcesz.

- Co ona dla mnie oznacza? Chodzi mi o przyszłość.

- Podczas rytuału została ci podana moja krew, która dzięki magii umiejscowiła się pod twoim sercem. Dlatego mogę wywierać na tobie wpływ i jednoczenie kiedy umrzesz zostanie ona uwolnione.

- To znaczy?

- Przemienisz się w wampira.

Szczęka opadła mi do samej ziemi. Wiem, że mogłam się spodziewać, że jako przyrzeczona wampira, będę musiała sama zostać nieśmiertelną, ale i tak ta informacja bardzo mną wstrząsnęła. Może dlatego, że tak naprawdę nie mogłam uniknąć przemiany ?

- Na razie nie musisz się tym martwić – próbował mnie uspokoić, Damon.

- Mam nie dużo czasu. Pewnie będziesz chciał, abyśmy byli w porównywalnym wieku… - myślałam głośno – czyli zostało mi …

- Jakieś pięć lat, więc spokojnie. Na razie zajmijmy się bliższą przyszłością.

- Dobrze – odpowiedziałam z głośno bijącym sercem.

- Zacznijmy wszystko od nowa.

- Jak to sobie wyobrażasz ?

- Idź ze mną na bal do Mikealsonów.

- Nie mogę. Obiecałam Caroline, że pójdziemy razem jako wolne kobiety.

Na te słowa Damon wybuchnął głośnym śmiechem.

- Czemu się śmiejesz? – zapytałam nie co urażona.

- Myślisz, że Klaus odpuści Caroline? – powiedział nadal się śmiejąc.

- Fakt. W końcu sama miałam ją do tego na mówić.

- Więc jak będzie?

- Chyba nie bardzo mam wyjście – burknęłam w odpowiedzi.

- Odprowadzisz mnie do drzwi? – zapytał wstając i delikatnie mierzwiąc sobie kruczoczarne włosy.

Posłusznie podniosłam się i powędrowałam z nim do wejścia. Przyglądałam się jak spokojnie zakłada swoją skórzaną kurtkę, a potem odwraca się w moją stronę. Spokojnie zrobił kilka kroków w moją stronę, patrząc mi prosto w oczy. Serce nieco mi przyśpieszyło, ale to raczej nie był wynik strachu. Nie mogłam odwrócić wzroku od jego zniewalających oczu. Potem poczułam delikatne muśnięcie jego ust na czole i czułe „Dobranoc”.

Z transu wyrwałam się dopiero kiedy czarnowłosy wyszedł z domu. Czułam się jakbym przez te kilka chwil nie oddychała. Co się ze mną dzieje? Przecież powinnam go nienawidzić ! Warknęłam na siebie i pomaszerowałam do sypialni.

Kolejnego dnia obudziłam się dość wcześnie. Nie mogłam się spóźnić na trening z Alarickiem, więc szybko ubrałam wygodny dres i zjadłam lekkie śniadanie po czym szybko wybiegłam z domu. W moim małym ogródeczku stała Elena. Wyglądała nie co inaczej. Jej ubrania były ciemne i dość obcisłe, a włosy pofalowane.

- Eleno, czemu nie wchodzisz do środka? – zapytałam uśmiechając się na jej widok.

- A mogę wejść, Amelio? – zapytała się zadziwiająco niskim głosem, pełnym pogardy. Zrobiła kilka nadzwyczaj zgrabnych kroków w moją stronę.

- Katerina?

- Słowianka?

- Owszem, mam korzenie sięgające Polski.

- Bardzo miło mi poznać bystrą Polkę – powiedziała podchodząc jeszcze bliżej.

- Czego chcesz?

- Zniszczyć Klausa…