Rozdział 13

Błogi sen w końcu wyrzucił mnie ze swoich objęć w sam środek szarej rzeczywistości. Mój umysł został zalany wspomnieniami z wczorajszej nocy. Po mimo tego, że spałam 12 godzin nadal czułam się cholernie zmęczona. Zwlekłam się z lóżka, aby wziąć prysznic i zdjąć z siebie ten niewygodny gorset w którym, nawet nie wiem jak to się stało, zasnęłam. Przebrałam się w piżamę i zeszłam na dół do kuchni.

- Dobrze, że wstałaś! Właśnie robię naleśniki. Zjesz ze mną? – przywitała mnie wesoło pani Flowers.

- Dziękuje pani, ale nie jestem głodna. Chętnie bym się czegoś napiła.

-Czekolada?

- Tak, poproszę.

- Źle się czujesz? – zapytała starsza pani podając mi gorący kubek.

- Nie, wszystko jest dobrze. Jeśli pani się nie obrazi, chętnie wypije czekoladę u siebie w pokoju – powiedziałam i ruszyłam w drogę powrotną. Wiem, że właścicielka pensjonatu pewnie się o mnie martwi, ale udawanie, że jest wszystko dobrze jest ponad moje siły.

Na krześle wisiała Czerna, skórzana kurtka Damona, boleśnie przypominając mi o naszej wczorajszej rozmowie. Ciągle bawi się mną próbując zniszczyć. Czemu chce żebym cierpiała? Chociaż z drugiej strony nigdy mnie nie okłamał. Mówi tylko prawdę, a za prawdę nie powinnam się wściekać.

Nie poradzę nic na to, że każde jego słowo wrzyna mi się boleśnie w serce. Dopiero dzięki niemu zrozumiałam, że nie wiem do czego dążę w życiu? Co chciałabym w nim osiągnąć? Czy naprawdę nie chce pokochać już nikogo więcej? Nie potrafiłam odpowiedzieć na żadne z tych pytań, a jedynym pocieszeniem był słodki smak czekolady na moim języku. Mijający czas nie miał dla mnie znaczenia. Wiedziałam, aż za bardzo, że życie przemija gdzieś obok mnie, a ja jakbym się od niego oddalała. Może to ja powinnam umrzeć wtedy podczas wypadku? Moje myślenie przerwało natrętne pukanie do drzwi.

- Mogę wejść? – zapytał Stefan.

-Nie chce z nikim rozmawiać! – odkrzyknęłam.

- Daj mi wytłumaczyć…

-Nie chce tego słuchać! – nie pozwoliłam mu dokończyć.

Na chwile zapadła głucha cisza po której usłyszałam odgłos oddalającej się osoby.

Znów popadłam w odrętwienie. Siedziałam z kubkiem zimnej czekolady wpatrując się w pustą ścianę. Czułam się jakbym zapadała się gdzieś, gdzie nikt mnie nie znajdzie. Tak mi było dobrze. W końcu do czego mi inni ludzie w życiu?

Z transu wyrwało mnie ponowne pukanie do drzwi.

- Śpię ! – syknęłam wkurzona.

- Nie widać – powiedział rozbawiony Damon wchodząc do pokoju nie zrażając się moja odmową.

- Nie pozwoliłam ci wejść.

- Kocham łamać zakazy.

Po tych słowach Damon podszedł do okna i zapanowała cisza. Nie miałam ochoty z nim rozmawiać, a wyrzucenie go z pokoju nie wchodziło w grę. Był za silny.

Bardzo lubiłam patrzeć na jego twarz skapaną w świetle księżyca. Wtedy można było od razu zrozumieć nazwę ,, Dzieci Nocy’’.

-Taka ładna noc, a  ty nadal w łóżku? – powiedział w końcu odwracając się w moją stronę – Nie to ,że mam coś do łóżek ,ale nie są takie fajne jak się leży samemu – mówiąc to poruszył znacząco brwiami. W odpowiedzi przekręciłam teatralnie oczami i zmieniłam pozycję z siedzącej na leżącą.

Nagle czarnowłosy jednym susem skoczył na mnie przygniatając do łóżka. Pisnęłam przerażona próbując się uwolnić. Damon zareagował bardzo szybko łapiąc jedną ręką moje dłonie, a drugą zakrywając moje usta.

- Nie jestem idiotą. Nie będę cię gwałcił czy zabijał mając za ścianą świętobliwego Stefana, więc z łaski swojej nie krzycz.

Nadal przerażona pokiwałam głową na zgodę.

- Jak będziesz grzeczna to i ja będę miły- po tych słowach owinął mnie jak duże niemowie kocem. Założył na siebie swoją kurtkę i wziął mnie na ręce. Problem tkwił w tym, że nie skierował się w stronę drzwi, a w stronę okna.

- No chyba zwariowałeś!

- Możliwe, ale na leczenie za późno od stuleci.

Kiedy stanął ze mną na parapecie byłam w stanie zacząć błagać o to, żeby mnie zostawił, ale nie zdążyłam nawet otworzyć ust, a już szybowaliśmy w dół. W gardle ugrzęzła mi ogromna gula żółci. Jednak w brew moim oczekiwaniom wylądowaliśmy delikatnie w ogrodzie pani Flowers.

- Nie bój się. Nigdy nie wypuszczam z rąk skarbów – powiedział i szybko wzbił się w górę.

Myślałam, że wracamy do pokoju, ale minęliśmy parapet i poszybowaliśmy, aż na dach.

Widok był niesamowity! Niebieskooki z zadowoleniem przyglądał się mojej zdziwionej i oniemiałej twarzy.

____________________________________________________________________________

Mam nadzieję, że nowy wygląd bloga przypadnie wam do gustu, a ten rozdział spodoba wam się tak jak mi ;-)

Wiem, że miałam coś napisać na Real- dream, ale nie mogłam się powstrzymać. Po prostu musiałam napisać coś o Amelii.

Proszę o komentarze i całuje wszystkich ;*