Rozdział 1

Minął miesiąc. Całe trzydzieści jeden dni. Minuta, godzina, dzień, noc, wszystko zlało się w jeden ciąg ciemności. Prawie nic z nich nie zapamiętałam. Siedziałam w pokoju i wpatrywałam się w jeden punkt. Czasem tylko ktoś zakłócał mój spokój zbędnym gadaniem typu :,, Wszystko będzie dobrze’’, ,,Zapomnij’’, ,,Wyjdź z domu. Rozerwij się’’. Jednak dla mnie świat już nie istniał. Wraz ze śmiercią Ericka umarłam i ja. Straciłam tak dużą cząstkę siebie, że nie potrafiłam bez niej funkcjonować. Nie byłam wstanie nawet płakać. Jednak najgorsza była myśl, że jego śmierć była moją winą. Tylko moją! Nigdy tego sobie nie wybaczę! Gdybym tyle nie wypiła! Gdybym nie zatańczyła z Karolem! Gdybym nie rozproszyła go podczas jazdy! Ale już nic nie można zrobić… Nic. Wszystko wkoło przypomina mi Ericka. Nadal czuje jego zapach i smak ust, a nocą ciągle przeżywam ten sam koszmar. Ten sam wypadek. Według policji wpadliśmy do rowu. Tylko ja znałam inny ciąg wydarzeń. Te oczy… Te kły…

Ale kto mi uwierzy? Przecież wampiry nie istnieją. Tylko pytanie dlaczego widziałam to co widziałam? Nie wiem i pewnie nigdy się nie dowiem. Dziś mała rocznica jego śmierci. To dla niej wstałam i ubrałam się w pierwsze lepsze ubrania .Ruszyłam z domu wprost na cmentarz. Słońce jak przystało na wakacje grzało mocno. Naciągnęłam kaptur na głowę i założyłam ciemne okulary. Chciałam się pod tym ukryć, bo nie miałam ochoty znów wysłuchiwać ludzkiego współczucia. Pod cmentarzem kupiłam czerwoną różę i weszłam w miejsce przesiąknięte śmiercią. Ja też tu powinnam leżeć! Czemu przeżyłam? Wszyscy mi powtarzają, że miałam wielkie szczęście, ale ja tak nie uważam. Położyłam delikatnie kwiat na płycie nagrobka i przysiadłam obok w trawie. Nie byłam tu od pogrzebu. Wszystko odbyło się tak szybko, że nie wiele pamiętam. Ze zdjęcia Erick posyłał mi swój uśmiech, który tak bardzo kochałam. Wiem, że on nie chciałby, żebym się smuciła, ale nie potrafię tego nie robić. Smutek zakorzenił się w mojej duszy. Na każdym kroku wszystko przypominało mi o nim. Tu pierwszy raz się spotkaliśmy, tu byliśmy na randce, a tu mnie pocałował. Nie mogłam tak dalej żyć! Musiałam to zmienić.

-Dla ciebie się nie poddam…- szepnęłam w stronę grobu. Pogładziłam jeszcze ręką zimną płytę i odwróciłam się. Szłam prosto do domu, zostawiając dawne życie za sobą.

Weszłam do domu i od razu włączyłam Internet. Szukałam małego mieszkania w miłym miasteczku. Na ekranie pojawił mi się mały domek: dwa pokoje, kuchnia i łazienka. Jak dla mnie idealnie. Zjechałam myszką na dół strony, aby sprawdzić jaki jest cel mojej wyprawy. Dużymi literami było napisane MYSTIC FALLS 13 A. Czułam, że to jest moja szansa na powrót do życia. Wydrukowałam stronę i wyłączyłam komputer, kiedy do pokoju zajrzała mama.

-Córeczko zejdziesz na kolacje? – powiedziała z nadzieją w głosie

-Tak. Już idę.

Wiedziałam, że będzie ciężko wytłumaczyć mój pomysł rodzicom, ale nie mogłam też tej rozmowy odkładać zbyt długo. Chciałam jak najszybciej wyjechać stąd. Widziałam  uśmiechy, ukrywane przez moich rodziców. Cieszyli się, że po raz pierwszy od wypadku zasiadłam z nimi do stołu. Jedząc naleśniki znów czułam ich prawdziwy smak. Ostatnio wszystko smakowało dla mnie dosłownie jak trawa. Po między jednym kęsem, a drugim zaczęłam  rozmowę.

-Mamo, tato jestem wam wdzięczna, że tak się mną opiekowaliście po…. po śmierci Ericka, ale czas, żebym zaczęła życie od nowa i z tego powodu chce wyjechać stąd.

-Jak to? Dokąd? – pytali jedno przez drugie

-Chce zamieszkać w Mystic Falls.

-To daleko od nas córciu- powiedział tato

-Tak wiem, ale tam nic nie kojarzy mi się z… z Nim- nadal było mi ciężko o rozmawiać o moim zmarłym chłopaku.

-Masz racje – powiedziała spokojnie mama ignorując zdziwienie ojca- ale pamiętaj, że zawsze możesz tu wrócić.

Podniosłam się i mocno uściskałam moich rodziców. Na pewno będzie mi ich tam brakowało. Zresztą nie tylko ich. Mam tu wielu przyjaciół. Zawsze trzymaliśmy się całą paczką. Nawet po śmierci Ericka. Pozostaje mi mieć nadzieję, że mnie zrozumieją. Tata od razu zajął się kupnem małego domku. Okazało się, że potrzebny jest tam remont, więc na początek zamieszkam w  pobliskim pensjonacie. Wyjazd zaplanowałam na za tydzień. Teraz pozostaje mi tylko powoli się pakować.

Tuż przed snem wyszłam z domu. Było ciemno i wszędzie unosiła się mgła. Mimowolnie przypomniał mi się wieczór sprzed miesiąca. Nadal nie mogłam się uwolnić od wizji tych magnetycznych czarnych oczu. Nie możliwe, że po alkoholu miałam zwidy, a więc jeśli to była rzeczywistość to czemu przeżyłam? Z nieba spadła pojedyncza gwiazda. Pomyślałam życzenie. ,,Chce się dowiedzieć, czemu nadal żyje?’’

Wiem, wiem rozdział bardzo krótki, ale postaram się aby kolejny był dłuższy. Przysięgam! ;P

Rozdział dedykuje Kasiequ za wprowadzenie poprawek. Jesteś kochana ;*

Zapraszam do czytania i komentowania. Jeśli ktoś chce być informowany o nowych rozdziałach to proszę o zostawienie linka do bloga lub numery gg pod komentarzem.

Pozdrawiam;*